Obchody i świętowanie rozpoczęcia Nowego Roku wywodzi się z tradycji rzymskiej. Nazwa, czyli Sylwester, pochodzi od imienia  papieża Sylwestra I, który zmarł 31.12.335 r. Pierwszy raz święto obchodzone było uroczyście w roku 999, kiedy papieżem był Sylwester II. Jednak zwyczaj rozpoczynania nowego roku od pierwszego dnia stycznia wprowadził w swej reformie kalendarzowej Juliusz Cezar. Wcześniej Rzymianie nowy rok witali 1 marca.

W Egipcie Nowy Rok świętowano gdy wylewała rzeka Nil. Obchody trwały miesiąc, a Egipcjanie śpiewali, tańczyli i grali na instrumentach. W Babilonii Nowy Rok witano w wiosnę. Przez 10 dni świętowano nadejście pory deszczowej. Celtycki Nowy Rok to tzw. Święto Semhain, trwające dziewięć dni. Uważano, że to najlepszy okres na naprawienie relacji międzyludzkich.

Dawniej, ale i dziś tradycji sylwestrowej towarzyszy wiele obyczajów. Jednym z nich jest spisanie na karteczce swoich problemów i spalenie jej. Ma to pozwolić na uwolnienie się od dotychczasowych kłopotów. W dniu 31 grudnia trzeba unikać sprzątania., aby nie wypędzić z domu szczęścia. Wedle obyczaju należy zadbać w tym dniu o swój wygląd. Dzięki temu będziemy mieć powodzenie u płci przeciwnej w nowym roku. Lejąc do kieliszka szampana przyjrzyjmy się wielkości bąbelków. Jeśli są one duże możemy spodziewać się zmian i aktywności. Małe symbolizują spokój i stabilizację. Aby szczęście nie opuściło naszego domu w Nowy Rok jego próg powinien jako pierwszy przekroczyć mężczyzna, który w owym domu nie mieszka.