Choinki jako pierwsi w swoich domach stawiali mieszkańcy Alzacji. Ozdabiali je papierowymi ozdobami i jabłkami, które nawiązywały do symboliki rajskiego drzewka. Nieco później zwyczaj ten przejęty został przez katolików. Wówczas choinki pojawiły się w domach Europejczyków.

Do samej Polski zwyczaj ten dotarł na przełomie XVIII i XIX wieku. Na początku tylko mieszkańcy miast podczas świąt w swoich domach stroili drzewka. Na wsiach tradycja ta przyjęła się później. Wcześniej praktykowano tam stary, słowiański zwyczaj polegający na zdobieniu snopu zboża, który miał przynieść rodzinie dobrobyt.

Dawniej wśród choinkowych ozdób nie mogło zabraknąć pierniczków, orzechów, rajskich jabłuszek, własnoręcznie wykonywanych łańcuchów, piórek, kłosów zbóż oraz gwiazdy na czubku drzewka. Każda z ozdób miała swoje znaczenie. Jabłka symbolizowały biblijne owoce jabłoni, którymi kuszono Adama i Ewę. Miały zapewnić także urodę i zdrowie. Papierowy łańcuch przypominał o zniewoleniu grzechem. Jednak w okresie rozbiorów stały się symbolem zniewolenia Polski. Zawijane w sreberka orzechy zapewniały dobrobyt, natomiast gwiazda betlejemska miała pomagać w powrotach do domu z dalekich stron. Żywe drzewko stało się w chrześcijaństwie symbolem Chrystusa jako źródła życia.

Dziś choinki są nieodłącznym elementem świąt Bożego Narodzenia i ozdabiane są nieco inaczej. Wieszamy na nich kolorowe bombki, lampki, błyszczące łańcuchy i niejednokrotnie cukierki dla dzieci. Pod drzewkiem natomiast układamy prezenty dla najbliższych nam osób.