Załóżmy, że w wyborach 25 maja uzyska pan mandat do Parlamentu Europejskiego. Jakimi problemami, jako deputowany, chciałby się pan głównie w nim zajmować?

Trzeba pamiętać, że do wejścia w życie Traktatu Lizbońskiego, Parlament Europejski pełnił rolę opiniodawczą, wypowiadał się wiążąco jedynie w zakresie budżetu UE. Po Traktacie Parlament jest równoprawną instytucja w stosunku do Rady. Jego rola niepomiernie wzrosła, także jeśli chodzi o ustanowienia Komisji Europejskiej. To ważne zastrzeżenie na początek.

W związku z tym, taką ważną rzeczą z punktu widzenia Polski, ale i naszego regionu w szczególności, która chciałbym się zająć, to sprawa wyrównywania szans. Unia ma ją zapisaną we wszystkich swoich strategiach i ma powołany do tego specjalny fundusz spójności.

My tu w regionie radomskim widzimy, że nie zawsze on dobrze działa…

Niestety, w tym wymiarze krajowym nie zawsze to wyrównywanie szans jest realizowane. O ile w tych pierwszych latach naszej obecności w Unii, do 2006 roku, można było powiedzieć, że się uczymy, to już perspektywa 2007-2013 powinna być realizowana według zasady solidaryzmu. Ale dane, którym dysponujemy do roku 2013 włącznie, wyglądają bardzo niepokojąco. Niepokojąco do tego stopnia, że nawet Komisja Petycji PE, do której poszła skarga, pod którą zbieraliśmy podpisy w Radomiu, jest wyraźnie zaniepokojona. Komisja chce wejrzeć w sposób rozdysponowywania środków unijnych na terenie województwa mazowieckiego. Dlatego chciałby bezwzględnie zająć się wyrównywaniem szans.

Wielu, jako możliwość wyrównania szans rozwoju dla takich regionów jak radomski, widzi w wyłączeniu Warszawy z Mazowsza.

Już stoimy przed tym problemem. Jest tu wiele oporów, ale trzeba pamiętać, że nie chcemy tworzyć nowego województwa, ale statystycznie wydzielić Warszawę. Opór władz krajowych wobec tej operacji wynikał z tego, że chciano by do ostatniej możliwej chwili Warszawa mogła korzystać z pieniędzy europejskich. I niestety postawiono na swoim i do 2020 roku Warszawa na tych samych zasadach jak cale, znacznie biedniejsza pozostała część województwa mazowieckiego, z tych pieniędzy korzysta. To tworzy dysproporcje.

Po tym siedmioleciu średnia jaką osiągnie całe Mazowsze, wypchnie nas z tego finansowania, nawet z regionów przejściowych, więc nie ma innego wyjścia jak statystyczne wyłączenie stolicy. Nie sądzę by całość województwa mazowieckiego poświęcono na ołtarzu Warszawy.

Trzeba zdecydowanie Warszawę statystycznie wydzielić, tak by pozostała część województwa była dzięki temu wspomagana, tak jak inne polskie regiony niskim PKB. To jest wyzwanie.

No tak, to operacja trudna do przeprowadzenia nie tylko tu w kraju, ale głównie na forum unijnym.

W Unii wiedza doskonale po co takie operacje się robi - po to, by dany obszar korzystał dłużej że wsparcia europejskiego. Ponieważ, tych pieniędzy w budżecie jest coraz mniej, to oni nic łatwo nie dadzą. Ale jeśli położymy na stół argumenty merytoryczne, to jest duża szansa.

No nie może być tak, że województwa ściany wschodniej mają wsparcie nie tylko w ramach RPO, ale też ekstra przez 14 lat i uciekają do przodu, natomiast wyglądające dobrze w statystyce mazowieckie w rzeczywistości ma cały ten obwarzanek wokół Warszawy wygląda znacznie gorzej niż ta ściana wschodnia. To jest zaprzeczenie polityki spójności. Mam nadzieję, że tymi argumentami będziemy w stanie przekonać decydentów europejskich do takiego rozwiązania. To jest priorytetowe zadanie.

Jakie inne zadania uważa pan za ważne do załatwienia w nowej kadencji PE?

Bardzo ważna jest wspólna polityka prorodzinna, której Unia nie ma, a praktycznie wszystkie kraje mają problem z demografią. Moim zdaniem Europejski Fundusz Społeczny już w tej kadencji powinien być trochę nastawiony na wsparcie rodzin, natomiast docelowo, w następnej perspektywie powinna być już wspólna polityka prorodzinna i wydzielone na nią pieniądze.

Sprawa następna - wyrównanie dopłat bezpośrednich dla rolników. Postulat zgłaszany przez cala kadencję, Polska zaniedbała tę sprawę za swej prezydencji. Te różnice bolą, i o ile można je było wytrzymać w gospodarstwach towarowych dopóki mieliśmy niższe koszty wytwarzania, a tyle teraz, gdy te koszty się wyrównały, a jeżeli chodzi o ceny maszyn rolniczych, paliwa, środków ochrony roślin, to np. w Niemczech są niższe niż w Polsce. A dopłaty tam wciąż są wyższe. Nie ma przeproś - przy wspólnym rynku, ktoś z większym rekompensowaniem kosztów, będzie bardziej konkurencyjny. W dłuższym okresie czasu nie jesteśmy w stanie tego wytrzymać.

Sprzeciwiam się też wobec zaostrzaniu polityki klimatycznej. Już 20 procentowa redukcja CO2 jest dla nas gigantycznym obciążeniem. Komisja forsuje 43-procentową do roku 2030. Jeżeli to by przeszło to znaczy, że nie ma u nas górnictwa węglowego i energetyki opartej na węglu. To jest potworne zagrożenie, bardzo realne. Polityka klimatyczna jest taka fatamorganą. Jeśli Unia odpowiada za 11 procent emisji CO2, to nawet gdybyśmy ją zredukowali w Europie do zera - co jest niemożliwe - to i tak w skali globalnej niewiele da. Nie w Europie leży ten problem, a możemy zamordować całą unijna gospodarkę.

I wreszcie jako piąte ważne zadanie stawiam sobie kontynuowanie programu, który robiłem w latach 2004-2009. Były to wizyty uczniów szkół średnich, laureatów olimpiad, konkursów wiedzy o UE w instytucjach europejskich. Zawiozłem do nich przez te 5 lat około 500 uczniów głównie z regionu radomskiego. Dla wszystkich były to bardzo ciekawe i pouczające wycieczki. 

Wkrótce kolejna część rozmowy ze Zbigniewem Kuźmiukiem.